|
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου...Τη θυμάμαι πάντοτε με ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως Σαράντα μέρες κι άλλη μια / Περπάτησα στην ερημιά, για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η διαδρομή μου στο τραγούδι αν από τα πρώτα βήματά μου δεν έβγαινε η Παπαγιαννοπούλου με το κύρος της, να με στηρίξει δημόσια, λέγοντας αυθόρμητα, καλά λόγια για μένα. Τριάντα χρόνια έχουν περάσει μα δεν την έχω ξεχάσει και τώρα θεώρησα χρέος μου να γράψω γι' αυτήν ένα βιβλίο. |
