Της Βιβής ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Η δύσκολη μα συναρπαστική ζωή της Μπέλλου ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα πλούσιο δημοσιογραφικό υλικό. Το βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου |Σωτηρία Μπέλλου, Πότε ντόρτια, πότε εξάρες
...

Της Βιβής ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Η δύσκολη μα συναρπαστική ζωή της Μπέλλου ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα πλούσιο δημοσιογραφικό υλικό. Το βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου |Σωτηρία Μπέλλου, Πότε ντόρτια, πότε εξάρες
Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας| (εκδόσεις Πατάκης, 2006, σελ. 382) αναπτύσσεται σαν μεγάλο ρεπορτάζ, όπου μοντάρονται μαρτυρίες, γνώμες, περιστατικά καταχωρημένα με χρονολογική σειρά.
Η Αδαμίδου έχει το πλεονέκτημα ότι γνώρισε την Μπέλλου εν ζωή και της ανέθεσε η ίδια τη συγγραφή της βιογραφίας της. Το βιβλίο πλημμυρίζει από την παρουσία της Μπέλλου και αναδεικνύει επιτυχώς τη στάση της ζωής της. Καταφέρνει να δώσει την εικόνα της και να κάνει τον αναγνώστη να την αγαπήσει, να εκτιμήσει τη φωνή της και να επιθυμήσει να ακούσει ξανά τις ερμηνείες της, ανατρέχοντας στην δισκογραφία της.
Τα αφηγηθέντα γεγονότα είναι χαρακτηριστικά και ανακαλούν τις νοοτροπίες και το κλίμα της κάθε δεκαετίας. Οι κρίσεις εκ μέρους της συγγραφέως δεν είναι πάντα απαραίτητες, αν και πράγματι είναι περιορισμένες. Συχνά, εξαιτίας της ποιητικής τους χροιάς, αιωρούνται ασαφείς ή έστω μεταφυσικές μέσα σε μια πολύ "γήινη" αφήγηση.
Η μελέτη του πολιτισμού με αφορμή τη ζωή ενός καλλιτέχνη, ίσως είναι μια επιστημονική δουλειά που χρήζει περαιτέρω επεξεργασίας και από άλλες ειδικότητες, δεδομένου ότι συχνά, όταν ένας δημοσιογράφος μπαίνει μέσα σε ένα τόσο πλούσιο υλικό που απαρτίζεται από δεκάδες αφηγήσεις και μνήμες, καταπιάνεται κυρίως με το να ταξινομήσει το υλικό του και να του δώσει μια μορφή. Στο τέλος, υπό το βάρος του υλικού που έχει αναπλάσει, το έχει τόσο οικειοποιηθεί, που πολύ δύσκολα μπορεί να βγει από αυτό για να το δει με το βλέμμα του ιστορικού ή του κριτικού -κάτι που τελικά το κάνει, διαβάζοντας τα καταγεγραμμένα γεγονότα, ένας "υποψιασμένος" αναγνώστης.
Είναι ωστόσο σημαντικό να διασώζονται μέσω της γραφής τα βιωμένα περιστατικά από τις ζωές των καλλιτεχνών μας, παλαιότερων εποχών, και οι μαρτυρίες ανθρώπων που δεν θα είναι πάντα εν ζωή, έτσι ώστε να διατηρηθεί η μνήμη σε ένα πρώτο επίπεδο.
Η Σωτηρία Μπέλλου υπήρξε μια πραγματική, σχεδόν εκ γενετής ρεμπέτισσα. Όλες οι πράξεις της, όπως διαπιστώνουμε από τη βιογραφία της, πήγασαν από μια ανταρσία, η οποία μοιάζει να είναι το αποκλειστικό της κίνητρο παντού: στον έρωτα, στο χρήμα, στις συνεργασίες, στην υγεία της. Υπάρχει όμως μάλλον μια αμφίδρομη σχέση με το ρεμπέτικο: η φτώχεια και ο πόνος που προκαλούν οι ανθρώπινες σχέσεις "γράφουν" στίχους, δεν παύουν όμως τα τραγούδια αυτά να "δένουν" τον ερμηνευτή τους με έναν ασυμβίβαστο τρόπο ζωής, από τον οποίο δύσκολα παίρνει διαζύγιο.
Η Μπέλλου, όπως και άλλοι καλλιτέχνες του αναστήματός της, μπορούν να ξεσκεπάσουν με την αυθεντικότητά τους το "δήθεν", ιδιαίτερα των σημερινών λόγιων ακροβασιών.