Έτσι την εποχή που ορθώνεται το αθηναϊκό τραγούδι υπάρχουν και κάποια «λαϊκά» που θα αποτελέσουν μοντέλα πάνω στα οποία θα στηριχτεί η γενιά αυτή των Ελλήνων τραγουδοποιών. Μερικά από αυτά είναι: «έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε», «Πάρε με, Αντριάννα μου, να σε βοηθώ στην πλύση και να σου κουβαλώ νερό από το Βαθρακονήσι», «στης ακρίβειας τον καιρό επαντρεύτκα και εγώ», «βάρκα θέλω να αρματώσω με σαράντα δυό κουπιά» και άλλα.
Είναι η εποχή που εμφανίζεται το δημοτικιστικό κίνημα, σημειώνονται τα πρώτα δειλά βήματα του ελληνικού μελοδράματος, ξεπηδούν μικρές ή μεγάλες ελληνικές χορωδίες με κιθάρες και μαντολίνα και Έλληνες ποιητές γράφουν στίχους για τραγούδια. Σημαντικό ρόλο έπαιξε ασφαλώς και η επτανησιακή καντάδα.
Το αθηναϊκό τραγούδι , την εποχή της ωριμότητας του αποκατάστησε το ιταλικό μελόδραμα και κατόρθωσε να κερδίσει την επιβεβαίωση ενός κοινού που, έχοντας απορρίψει a priori τα μακρόσυρτα ανατολίτικα τραγούδια και τους αμανέδες, έβρισκε ότι του ταίριαζε περισσότερο στην «ευρωπαϊκή συνείδησή του»
Το αθηναϊκό τραγούδι την περίοδο της ακμής του συνυπάρχει με την αθηναϊκή επιθεώρηση (1894-1921) και την περίοδο της δύσης του συνυπάρχει με την ελληνική οπερέτα. Έχει απορρίψει σχεδόν τελείως το ξένος στοιχείο από το κύριο σώμα του στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας του και έχει δημιουργήσει ένα πρόσωπο ελληνικό. Θεμελιωτές είναι ο Τιμόθεος Ξανθόπουλος και ο Δημήτριος Ρόδιος αλλά ο κυριότερος εκπρόσωπος είναι ο Νικόλαος Κόκκινος.
Πηγή:
Κώστας Μυλωνάς, Ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού, Εκδόσεις Κέδρος |