Νίκος Μάθεσης - ο πρώτος δίσκος με μπουζούκι

[Stelios Lambropulos]

Ο πρώτος δίσκος με μπουζούκι

(Αφηγήσεις του Μάθεση)

"Ένα απόγευμα που είχα φωνοληψία για ένα τραγούδι μου, και θα το τραγουδούσε ο φίλος μου και πατριώτης μου Γιώργος Παπασιδέρης "Μες του Νικήτα", είπα στον κύριο Μάτσα (πατέρα) σε ένα διάλειμμα επί λέξη "Κύριε Μάτσα σας προτείνω κάτι για την εταιρείαν σας που θα βγει σε καλό".
- "Σας ακούω" μου είπε.
- "Ο Πειραιάς είναι μια πόλις με το λιμάνι του μαζί, που κατοικήται από μάγκες, νταήδες, χασικλήδες και κάθε καρυδιάς καρύδι. Σε κάθε καφενείο ή ντεκέ είναι κρεμασμένα 5-6 μπουζούκια και μπαγλαμάδες για τους πελάτες. Και κάθε μάγκας που παίζει ή μαθαίνει, έχει το μπουζούκι στο δωμάτιο του. Λοιπόν κύριε Μάτσα δεν έχουμε βγάλει ένα τραγούδι τους με μπουζούκι και μπαγλαμά. Ρεμπέτικα και χασικλίδικα τους βγάζουμε όπως αυτό που θα κάνουμε φωνοληψία τώρα "Χαρμάνης είμαι απ' το πρωί και πάω για να φουμάρω"... Ωραία είναι δικό τους, αλλά τα όργανα δεν είναι δικά τους, δεν έχουν αυτοί σχέση με βιολιά και κιθάρες. Γι' αυτό σας λεω να κάνουμε μια δοκιμή με μπουζούκι και μπαγλαμά. Δεν πρόκειται να ζημιωθεί η εταιρεία σας, θα βγάλετε λίγους δίσκους στην αρχή κι αν έχει ζήτηση ο δίσκος βγάζετε συνέχεια".
Αφού σκέφτηκε, μου λεει
¨"Ξέρεις κανέναν να παίζει μπουζούκι;"
- "Ξέρω κύριε Μάτσα πολλούς και στην ψαραγορά έχουμε μάγκες μπουζουξήδες ψαράδες, αλλά ακούω από πολλούς που λένε για κάποιον χασάπη στα Σφαγεία του Πειραιώς που παίζει τόσο καλό μπουζούκι με αγάπη, που λένε ότι θα πάει φυματικός για το μπουζούκι. Θα πάω να τον βρω όταν θέλετε για δοκιμή".

- "Πως τον λένε;" μου είπε ο Μάτσας.
- "Μάρκο" του είπα.
- "Για φέρτονε να δούμε τι θα γίνει και με το μπουζούκι σου Μάθεση".
- "Για την εταιρεία σας κύριε Μάτσα".

- "Εντάξει, θα το δοκιμάσουμε είπα!" Αφού τελείωσα την φωνοληψίαν και έφυγα κατά τας 5-6 η ώρα, γιατί ήταν το τελευταίο το τραγούδι μου, έφυγα απ' το παλιό κατάστημα του Λαμπρόπουλου που είναι ακόμη στην οδόν Αιόλου γωνία, απέναντι από τον Δραγώνα. Εκεί γινόντουσαν οι φωνοληψίες, δεν είχε ιδρυθεί ακόμη το εργοστάσιο της "Κολούμπια" στον Περισσό. Και επήγα στο καφενείο στην οδό Αθηνάς "Μικράς Ασίας", εκεί σύχναζαν όλοι οι οργανοπαίκτες και τραγουδιστές και στιχουργοί. Αυτή την εποχή ήταν σμυρναίικο. Εμπήκα μέσα, ήταν άδεια γιατί η ώρα ήταν νωρίς, στις 8-9 μαζευόντουσαν και φεύγανε για τα διάφορα τους κέντρα. Μετά που παίζανε μέχρι τις μια μετά τα μεσάνυχτα που κλείνανε τότε τα κέντρα, ενώ τώρα αρχίζουν στη μια η ώρα μέχρι πρωίας. Όπως έμπαινα μέσα άκουσα να μου λένε "Κύριε Μάθεση αν θέλετε ελάτε να πάρετε καφέ". Γυρίζω το κεφάλι μου πίσω και βλέπω τον Ντούντα (=Τούντα) μόνον του.
- "Τιμή μου κύριε Ντούντα" και κάθησα, αλλά άρχισαν να μαζεύονται ένας-ένας.
- "Θα ήθελα να συνεργαστούμε" μου είπε "εάν δεν είσαι δεσμευμένος".
- ¨Εντάξει" του είπα "αλλά θα κάνω κάτι που δεν το χωράει καμιανού το μυαλό".
Μου λεει "σήκω να πάμε δίπλα στου Μουρούζη, δεν θα 'ναι κανείς".
Επήγαμε. Τα βράδια είχε κομπανία και τραγουδούσε η Ρίτα εκεί. Λέω στον Τούντα "έρχομαι από φωνοληψία, τραγούδησε ο Παπασιδέρης και μουσική του Ογδοντάκη¨. Μου ευχήθηκε καλή επιτυχία. Στο διάλειμμα του λεω: "είπα στον κύριο Μάτσα να δοκιμάσουμε ένα ρεμπέτικο τραγούδι ή δίσκο με μπουζούκι και μπαγλαμά στην τύχη".
- "Και τι είπε ο κύριος Μάτσας; Δέχτηκε;".
- "Δέχτηκε. Λοιπόν κυρ Παναγιώτη, να τι έχω στο μυαλό μου. Θα του κάνουμε ένα συμβόλαιο για δέκα έως 20 τραγούδια. Αυτός μου λεει να τον πάω να βγάλει ένα να το ακούσει κι ας πεθάνει! Λοιπόν δεν θα δεχθεί να παίξει 10 ή 20; Βέβαια αν πιάσει φωτιά και γίνει σουξέ, εάν δεν πιάσει πάνε χαμένοι οι κόποι μας και τα λόγια. Εγώ τα λόγια εσύ τις μουσικές και αυτός την εκτέλεση. Και όταν λήξει το συμβόλαιο έχει το δικαίωμα να πάρει στίχους και μουσικές από όποιον θέλει. Εντάξει;"
- "Ναι!"
Βγάζει αμέσως απ' το πορτοφόλι του ένα επισκεπτήριο του και του γράφει με μολύβι: "Φίλε Μάρκο όπως μου είπε ο φίλος Ν. Μάθεσης είμαστε εντάξει να συνεργαστούμε και οι τρεις". Επήρα το επισκεπτήριο και χωριστήκαμε. Μπήκα στο Μοναστηράκι και βγήκα στον Πειραιά. Μόλις βγήκα μου φωνάζει ένας φίλος μου σοφέρ αλλά το αυτοκίνητο δικό του, ο Τάσος ο Γκούμας, μεγαλωμένοι στου Βρυώνη από μικροί. Μπήκα στο αμάξι και του είπα να με πάει στου Πολυκανδριώτη στη Δραπετσώνα. Στο δρόμο του είπα όλα τα καθέκαστα της ημέρας και του έδειξα και την κάρτα του Ντούντα. Παρέλειψα να σας πω ότι ο Τούντας τότε ήταν ότι ο Τσιτσάνης σήμερα. Πρώτος σε όλα. Βέβαια τα είπα του Τάσου, αφενός ότι ήταν φίλος καλός και αφετέρου θα τα διέδιδε σε άλλους ανθρώπους, ρεμπέτες μες, αλλά όχι του ντεκέ, γλεντζέδες που κυκλοφορούσαν με γκόμενες και με ρόδα. Η αφρόκρεμα των ρεμπέτηδων και νοικοκυραίων την ημέρα ... Μόλις πήγαμε στο καφενεδάκι τον είδαμε και καθότανε απ' έξω μόνος του, δεν ήταν κι άλλος, ούτε απέναντι στο ντεκέ είχε απαρτία η επιχείρησις...Μου είπε "καλώς τον Νικόλα", του είπα "Μάρκο", πριν κάτσω στο τραπέζι του όρθιος "θυμάσαι που σου έλεγα μην σε νοιάζει και θα την φτιάξω τη δουλειά σου όταν ανέβω για φωνοληψία δική μου, για να έχω ευκαιρία ενώ στο γραφείο δεν μπορείς να κουβεντιάσεις. Ε! Έγινε! Ξέρεις γράμματα;"
- "Λίγα" μου λέει.
- "Πόσα λίγα ρε Μάρκο;" του λεει ο Τάσος ο σοφέρ.
- "2-3", και βγάζω την κάρτα του Τούντα και του την δίνω και κλείνω το μάτι του Τάσου για να τον δει τι θα κάνει μόλις την διαβάσει. Έτσι κι έγινε. Άξαφνα, γουρλώνει τα κόκκινα μάτια του και μας κοιτάζει σαστιζμένα και γελάει. Δεν πιστεύω Μάρκο να μην την έχεις φυλάξει για ενθύμιο;"
"Σε λίγες ημέρες, και ακριβώς ένα Σάββατο πρωί που είχαμε πολύ δουλειά στο μαγαζί "Ιχθυοπωλείον" μου ήλθε ο Μάρκος κρατώντας το μπουζούκι και μου είπε
¨-"Μάθεση είμαι έτοιμος, πάμε;"
- "Δεν μπορώ" του είπα "τώρα καιγόμαστε στην δουλειά, δεν βλέπεις; Πήγαινε μόνος σου, είσαι εντάξει, σε περιμένει, και προχθές του το ξανάπα".
- "Τότε πάμε σε κάνα μέρος να σου παίξω τι θα βγάλω και να μου πεις την γνώμη σου, σαν παλιός που είσαι".
Τον επήγα δίπλα στην Αγορά στο ξενοδοχείο "Πανόραμα" όπου εκοιμόντο εκεί εργένηδες ψαράδες. Και μου έπαιξε δύο σκοπούς για ένα δίσκο. Ο πρώτος σκοπός ήτο ένα μικρασιάτικο τραγούδι, το "Αραμπάς περνά σκόνη γίνεται"... Το δεύτερο κομμάτι ήταν, μου είπε, δική του σύνθεση! Μου είπε ότι "σε αυτό έχω και λόγια δικά μου", ενώ το πρώτο δεν είχε λόγια, και του ευχήθηκα καλή επιτυχία και εάν πετύχει θα δουλέψουμε καλά και οι τρεις, αυτός, ο Ντούντας και εγώ, και έφυγε. Αφού τον δρόμο τον είχα ανοίξει εγώ και ήταν έτοιμος, τώρα, ήταν ζήτημα τύχης! Εάν θα έπιανε φωτιά το μπουζούκι ή όχι, δηλαδή εάν θ' άρεσε στο κοινό και θα είχε ζήτηση ο δίσκος "σουξέ".
Πέρασαν πολλές ημέρες και ο Μάρκος δεν ερχότανε να μου πει τι έγινε. Αναγκάστηκα ν' ανέβω στην εταιρεία να μάθω και έτσι έμαθα ότι, αφού έπαιξε τον ένα σκοπό, στο διάλειμμα τον ρώτησε ο κ. Μάτσας: "Και ο άλλος σκοπός που θα χτυπήσεις δεν έχει λόγια;" Και τους έδειξε τα λόγια που έλεγαν "Έπρεπε να ερχόσουνα μάγκα μες τον ντεκέ μας...". "Ωραία" του είπε, "θα το τραγουδήσεις!" Τα έχασε ο Μάρκος. "Εγώ" λεει "μόνο μπουζούκι παίζω, δεν ξέρω να τραγουδήσω" Είχε χοντρή φωνή.
- "Τραγούδα το στην τύχη και ότι βγεί". Και μόλις εκυκλοφόρησε ο δίσκος έκανε "σουξέ".
"Και όμως, αφού τον έκανα πασίγνωστον και περιζήτητον δεν μου έβγαλε ούτε ένα τραγούδι! Έτσι αφιλότιμα εφέρθη απέναντί μου! Ήτο και μάγκας!! Άνθρωπος...του καταγωγίου...που αυτοί οι άνθρωποι, όπως ήξερα, φημίζονται για τον λόγον που κρατούσαν, και στις υποχρεώσεις τους ήταν πάντα εντάξει μέχρι αηδίας, σχολαστικοί. Και δι' αυτό όταν τον έβλεπαν του έβγαζαν οι μάγκες την γλώσσα τους, βρίζοντας τον για την αχαριστία που έδειξε σε μένα".
"Διότι όλη την ημέρα στο ντεκέ, με δίχως μια δεκάρα αξία και στους χασισοπότες που μπαίνανε να καπνίσουν δεν είχες. Και σου έφερα γράμμα σχεδόν από τον μεγαλύτερο μουσικοσυνθέτη της τότε εποχής, Παναγιώτην Τούντα, και σου άνοιξα την πόρτα της "Οντεόν" και σ' έκανα περιζήτητο και πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο και εσύ δεν μου έβγαλες ούτε ένα τραγούδι!!!
Γιατί μες τις φλέβες σου ρέει πύον και όχι αίμα!
Μήπως εχώνεψες τον αδερφό σου; Μήπως εξύψωσες τα παιδιά σου βοηθώντας τα!"