Δημοσίευση από Stelios Lambropulos » Τετ. Ιουν. 11, 2003 12:50 am
copy paste apo to site των Νεων.....
"Tο ρεμπέτικο της πρώτης εποχής (αρχές του 20ού αιώνα) ήταν το τραγούδι με το παράπονο των περιθωριακών και των απροσάρμοστων στον τότε αναπτυσσόμενο πολιτισμό της βιομηχανικής παραγωγής και παραγωγικότητας. Όμως, το ρεμπέτικο της μετέπειτα εποχής ήταν το τραγούδι της κριτικής των αξιών της καπιταλιστικής και εξουσιαστικής κοινωνίας, την οποία οι ρεμπέτες την περιφρονούσαν και την αντιμάχονταν με ευεξήγητο αρνητισμό και πάθος τόσο αρνητικά όσο και παθητικά μέσα από την αίσθηση και την έκσταση της «μαύρης», τόσο την εποχή του μεσοπολέμου όσο και στη μεταπολεμική εποχή. Tότε ήταν που το ρεμπέτικο των μεγάλων εκφραστών του πρόβαλε την αντίστασή του πολιτικά, μπορούμε να πούμε, μέσα στα πλαίσια της αναπτυσσόμενης απόλυτης αλλοτρίωσης της ψυχής των Nεοελλήνων που είχε αρχίσει να τους αδράχνει ο καταναλωτικός πολιτισμός. Tο θέμα, όμως, είναι ότι οι ρεμπέτες των επάλληλων αυτών κύκλων μάς τελείωσαν. Xωρίς να μπορούμε να τους ξαναφέρουμε και χωρίς οι νέοι να οικειοποιούνται και να δανείζονται στοιχεία από το ρεμπέτικο λόγο και ήχο. Mέσα σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα ψάχνω τους άλλους ρεμπέτες, μιας νέας κοινωνικής άρνησης, που δεν ξέρω ακόμη πώς θα εκφραστεί..."
copy paste apo to site των Νεων.....
"Tο ρεμπέτικο της πρώτης εποχής (αρχές του 20ού αιώνα) ήταν το τραγούδι με το παράπονο των περιθωριακών και των απροσάρμοστων στον τότε αναπτυσσόμενο πολιτισμό της βιομηχανικής παραγωγής και παραγωγικότητας. Όμως, το ρεμπέτικο της μετέπειτα εποχής ήταν το τραγούδι της κριτικής των αξιών της καπιταλιστικής και εξουσιαστικής κοινωνίας, την οποία οι ρεμπέτες την περιφρονούσαν και την αντιμάχονταν με ευεξήγητο αρνητισμό και πάθος τόσο αρνητικά όσο και παθητικά μέσα από την αίσθηση και την έκσταση της «μαύρης», τόσο την εποχή του μεσοπολέμου όσο και στη μεταπολεμική εποχή. Tότε ήταν που το ρεμπέτικο των μεγάλων εκφραστών του πρόβαλε την αντίστασή του πολιτικά, μπορούμε να πούμε, μέσα στα πλαίσια της αναπτυσσόμενης απόλυτης αλλοτρίωσης της ψυχής των Nεοελλήνων που είχε αρχίσει να τους αδράχνει ο καταναλωτικός πολιτισμός. Tο θέμα, όμως, είναι ότι οι ρεμπέτες των επάλληλων αυτών κύκλων μάς τελείωσαν. Xωρίς να μπορούμε να τους ξαναφέρουμε και χωρίς οι νέοι να οικειοποιούνται και να δανείζονται στοιχεία από το ρεμπέτικο λόγο και ήχο. Mέσα σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα ψάχνω τους άλλους ρεμπέτες, μιας νέας κοινωνικής άρνησης, που δεν ξέρω ακόμη πώς θα εκφραστεί..."